Emire KONUK

Istanbul Guzel Sanatlar Akademisi ve Paris Ecole Des Beaux Arts'da heykel - Sorbonne'da tiyatro egitimi aldim. Fransiz televizyonunda film yonetmenligi staji ve asistanligindan sonra Fransa ve Ingiltere'de belgesel ve deneysel filmler cektim. Turkiye'de uzun seneler tanitim, reklam ve belgesel film yonetmenligi ve produktorlugu yaptim.

Bu arada heykel calismalarimi sadece kendim icin camur, dokum ve elektroliz teknigi ile surduruyordum. Alti yil once Paris'te gordugum Matei Negreanu'nun cam heykelleri beni cok etkiledi. Cam 21. yy'da bir cok alanda, ozellikle de mimaride en onemli dogal eleman olmaya aday. Cam endustrisindeki bu atilim, sanatcilari da bu maddeyi tanima ve kullanma dogrultusunda kiskirtiyor. Amerika ve Fransa'da pek cok atolyede sanatcilar cam tekniklerini ogrenebiliyor ve galerilerde gitgide artan bir yogunlukta eserlerini sergiliyorlar. Bu calismalara katilmak, cami yakindan tanimak baslangicta bir kac kurs, bir kac form dedigim ilginin alt senedir surmesine sebep oldu. Her zamanki gibi heykeli filmlerin yani sira surdurecegimi saniyordum... Ama camcilik gitgide butun zamanimi aldi ve almaya devam edecek gibi gozukuyor.

Cam kendini en yalin, en acik bicimde ortaya koyan bir madde. Camda en kucuk bir hayati gizleyemezsiniz, kaygisizca acar gosterir kendini, yalniz yuzeyini degil ic dokusunu da. Kendini gostermekten ve cevresini de icine almaktan veya ona ayna olmaktan cekinmez. Camin berrakligindaki celiskili gizem beni hep etkiledi.

Cam alcak gonullu ama tavizsizdir. Ne sizi ne kendini fazla zorlamaz, vavgeciverir, kendinden de sizin istediginiz bicimden de. Elinizde parcalaniverir. Onun dogasindan gelen dansina ayak uydurmazsaniz birlikte bir ahenge, bir anlama varamazsiniz. Buna karsin hem en sert keskin cizgiler hem en akici yumusak formlarda ifadesini bulabilir. Akilci ve duygusaldir. Ben cami en kucuk hareketlerinde, en sade durusunda sevdim. Hic bir sey soylemez gibi dururken cogalttigi anlamlar bana varolusun, istemenin, vaz gecmenin, akil ve duygu birligindeki dinginlige erismenin sorunlarini yasatti. En basite indirgediginizde cogula erismek... Ben cami seviyorum. Onun diger elementlerle bir araya geldigindeki durusunu denemek, iki ayri rengini, iki ayri formunu bir araya getirmek, aslinda sivi olan bu kati maddeyi yasamak...

Son alti yilda cami islerken hep simdi ne yapacak diye merakla izledim. Cam canaklar yaptim. Vazolar, heykeller yaptim, formlar urettim ama asil yaptigim cami gozlemek, onu her seferinde degisik tekniklere verdigi cevabi dinlemekti. Nereye varacagimi pek de bilmeksizin atolyeler actim, makineler aldim, isi bilen ustalar tuttum, degisik camlarla degisik tekniklerle formlar olusturdum. Sonra bu formlar birlesmeye basladilar. Yanlarina kursunu, agaci cagirdilar, ben onlarin isteklerini izledim, onlarin soylemek istediklerine araci oldum. Atolyeye hic bir zaman eskiz goturmedim, hep elime aldigim parcalarin istegi ve imkani dogrultusunda calistim. Sonunda kendi soylemlerini belirlediklerini, hep ayni dogrultuda islerin cikmaya basladigini gordum. O zaman bir anlam butunlugu icindeki bu isleri sergilemek istedim.

Bir daha sergi olur mu, o zaman ne soylerler, nasil soylerler, hangi teknik, hangi cam bilmiyorum. Ama ben camin bilmedigim baska hallerini, baska soylemlerini aramaga devam ediyorum.

Yasam Hep Tazelenir:
Emire Konuk’un Heykelleri