GEÇEN SEY

Hep ihtiyarlik, olüm düsünceleriyle ugrastigim için midir nedir, pek sevdim bu siiri. Bu güzelim dünyayi birakmaya kiyabiliyor muyuz? Naili:

Vakit geçiyor, zalim, zalimane... Zavalli Fazil Hüsnü. Siz de yaslandiniz mi artik? Siz de mi yasamanin bir sonu olacagini, o aciyi etinizde duydunuz da ürperdiniz mi? Siz de mi doyamadan oleceginizi anladiniz, siz de mi Sultan Süleyman'la birlikte:

                                    Olsa kumlar sagisinca omrüme hadd u aded
                                   Gelmiye bu sise-i cerh icre bir saat gibi

                                    Halk içinde muteber bir nesne yok devlet gibi
                                   Olmaya devlet cihanda bir nefes sihhat gibi

beytini anarlar ya, ben asil onu degil, otekini severim. Yükselmekte, büyük yerlere erismekte gozüm olmadi hic, sihhat de oyle pek umurumda degildir, ben tek yasayayim da hastaliklarla kivranarak da olsa basim üstüne. Biliyorum, hiç süphem yok, son iniltim de gene yasamaya bir ovgü olacaktir. Ama vakit geçiyor, geçtigini bize sezdirerek geçiyor. Bundan korkunc düsünce mi vardir?.. Bir Fransiz sairi, Lamartine de kalkmis zamana, saatlere: "Nice biçareler size yalvariyor, akin akin onlar için, içlerini kemiren dertleri de gotürün onlarla birlikte, bahtiyarlari unutun" diyor. Hayir, ey zaman, kimse icin akma, akip gitme, bil ki yalniz bahtiyarlar vardir bu dünyada, biçare olduklarini, bedbaht olduklarini soyleyenlere inanma, onlar da yasamak denen bahtiyarligi tatmaktadir.

Unutalim, unutalim bunlari da yasamaya bakalim, yasamanin zevklerini, baska türlü acilarini, geçici olduklari icin, dermanlari bulunabilecegi için gene de birer zevk sayilabilecek oteki acilarini tatmaya bakalim. Ama imkan var mi var. Biz istedigimiz kadar unutmaya çalisalim, o düsünce bizi unutuyor mu? Bir kere eline geçirdikten sonra birakiyor mu? Sair o anlamda soylememis ya, ben o anlamda anayim:

                                    Bir eldir ufuklardan uzanmis,
                                   Zulmet bizi cekmekte visale...

O bizi unutmuyor. Kir ciceklerinin, nanenin koktugunu, kuslarin ask ile süzülüp havalarin sahane degistigini, nazli yarin hiç ummadigimiz bir yonden gülümseyerek çikiverdigini gorüp gonlümüz sevinçle doldugu anlarda bile bizi kavriyor, zalim vaktin zalimane geçtigini hatirlatiyor. Yüzümüzü ellerimizle kapamanin, kaçmanin, kalabalik yerlere siginmanin da bir faydasi yok, ayrilmiyor bizden, affetmiyor bizi. Sevincimizi gideriyor demiyorum, tam tersine, artiriyor onu, kendi acisini da katarak bir saadet ediveriyor. Bu degil midir bizim saadet dedigimiz? "Ben bu zevkleri uzun zaman tadamayacagim, simdi tadiyorum, demek simdi saadet icindeyim." Olüm düsüncesi, içimizin bize boyuna: "Zaman akip gidiyor, son saat yaklasiyor," demesi olmasa biz saadet nedir, bilir miydik?..

Neler soyleyecektim, nelere geçtim... Fazil Hüsnü Daglarca'nin kitabini anlatacaktim, yasamaya bagliligimi, hepimizin bagliligimizi soylemeye basladim. Siz de baglisiniz elbette. Saçlariniz arasinda bir tek telin agarmis oldugunu gorünce, onu size baskalari da, kendiniz de pek yakistirsaniz bile üzülmüyor musunuz? irkilmiyor musunuz? O üzüntü, o irkilme hep yasama sevgisinden gelmiyor mu? Herhangi bir insanin sozü açilinca: "Tanimiyorum onu, aramizda bir olan belki bir tek düsünce, bir tek duygu yok," demeyin, aranizda bir olan iste bu düsünce var, ne yaparsaniz yapin, nefret edin, kin besleyin, tiksinin, aranizdaki bu kardesligi, bu birligi kaldiramazsiniz.

Yasamak... Gerçek olan tek zenginligimiz bizim, sevince, aciya, sevgiye de ancak onunla eriyoruz, onu yitirmedikce umuda, her türlü umutlara hakkimiz var demektir. Hiç olmazsa hayaller kurariz... Yasamak... Siz ki, insan olsun, esya olsun, bütün gordüklerinizi iyi kotü diye, güzel çirkin diye ayirmaya kalkiyorsunuz, gormüyor musunuz? anlamiyor musunuz? Yasamaktan baska bir sey yoktur dünyada, yasayan yasamis olan her insan, her sey iyidir, güzeldir.

Sasacaksiniz benim bu sozlerime: "Sen daha geçen mektubunda kendini asagi buldugunu soylüyordun, bugün yasamanin güzelliginden açmissin, o güzellikten belki kendine bir pay çikarmaya kalkiyorsun. Ne oldu sana? Yoksa içine ovünc verecek bir halle mi karsilastin?" diyeceksiniz. Hayir, bir sey olmadi, ben insana ovünç verecek hallerle karsilasabilecegimiz yasi gecirdim artik, ama bugün oyle esti icimden, belki sadece Fazil Hüsnü Daglarca'nin siiri sebep oldu, yasamayi ovmek istedim. Yarin gene kendime donerim, ifritlerimle bogusur, onlara yenilir: "Ey ulu olüm, gel de kurtar beni," derim. Aldirmayin siz, o da yalandir, bu da yalandir yahut ikisi de ancak bir olcüde dogrudur. Sevin yasamayi, benim sevgili okurum.